Kəpənək qədər amma kəpənəkdək özgür yaşam

Bir səs gəlir. Heç kəs duymur

Çünki o səs sənin içindəki fırtının səsidir. Heçkimi incitməmək üçün içindən bağırırsan, heçkimi qırmamaq üçün içini qırıb tökürsən. Ağlayırsan göz yaşların içinə axır. Hərarət içində qovrulan ürəyin bumbuz olmuş gözyaşlarınla islandıqca diksinir. Artıq sən də heçnə duymursan.İçindəki fırtına qulaqlarını kar edib.

Qaçmaq istəyirsən uzaqlara, həm də çox uzaqlara... Bəlkə tənha bir adaya, ya da başqa planetə. Bəlkə tanımadığın birilə dərtləşib dünyanın acımasızlıklarını görməyən saf ürəklərlə durulanmaq istəyirsən. Bəlkə də tənha qalmaq hər kəsdən qaçmaq. İnsanların içində tənha qalmaqdansa özünə sadəcə bir şeyi ərməğan etmək istəyirsən. İnsanlardan uzaq gerçək tənhalığı. Yenə suallar yaranır əmin olmadığın istəklərinlə bağlı. Əmin olduğun isə sadəcə budur özün də daxil parçaladığın qəlbini alıb ən yaxın uzaqlığa qaçmaq istəyirsən. Yorulursan... Kimdən yorulduğunu, nədən yorulduğunu bilmədən yorulursan.

Düşünürsən...Düşünürsən və nəhayət birgün düşünməkdən də yorulursan. Qarışıb beynin qarmaqarışıq. Qurtulmağa çalışdıqca yeni baryerlər yaradıbsan özün üçün. Dolaşıb hərşey əlinə- ayağına, bir baramatək. Suallar, maneələr elə sarıb ki, içində qığılcım yaradacaq ümid işığına belə yer qalmayıb. Suallar, fikirlər içində boğulursan. İçindəki boşluqda boğulursan və sadəcə bir istəyin qalır. Qısa ancaq özgür bir həyat. Bir gün ömrü olduğunu bildiyin halda barama olmaqdan qurtulub kəpənək qədər amma kəpənəkdək özgür yaşamaq istəyirsən...

Cəmilə KƏRİM