Nağıllara inanmaq...

Xuraman Hüseynzadə yazır

Torpaqlarımızın işğal vaxtı ilə həmyaşıd oğullarımız var. Beşiyi, bələyi o yerlərdə qalanlar, uşaqlığı çadırlarda, çiy kərpicdən tikilmiş daxmalarda keçənlər indi qos-qoca igidlər olub. Vətən anlayışının nə demək olduğunu ağır keçən uşaqlıq illəri anladıb onlara. O illər deyib ki, baxın, əgər siz öz ev-eşiyinizdə yaşasaydınız qışda soyuqdan donmaz, yayda istidən bişməzdiniz. Ağaclarınız olardı-kölgəsində dincələrdiniz, meyvələrini yeyərdiniz; oyuncaqlarınız olardı-oynayardınız doyunca; məktəbiniz, baxçanız, futbol meydançanız, kitabxananız olardı... Gəzərdiniz doğma yurdunuzun yamyaşıl meşələrində, içərdiniz buz kimi suyundan, ciyərinizə çəkərdiniz tərtəmiz havasını... Başqa cür həyat yaşayardınız. Doğmalarınız şəhid olmaz, ev-eşiyindən uzaqda o yerlərin həsrəti ilə dünyasını dəyişməzdi. Didərginlik nə olduğunu bilməzdiniz...

Bütün bunlar o uşaqlara didərgin həyatının, vətən sevgisinin mənasını öyrədib.

Öz torpağının işğal olunduğu günlə həmyaşıd uşaqlar indi böyüyüb ataları, əmiləri, dayıları kimi qoruyurlar vətəni. Əsgər gedirlər...

Yurdu işğal edilən vaxtlarda dünyaya göz açanlar gördüklərini anlamadılar. Körpəydilər. Yer üzündə nələrin baş verdiyindən xəbərsiz o balaca mələklərin illər sonra hələ də erməni ilə döyüşəcəyini, yaralanacağını, yaxud şəhid olacağını kimsə xəyal etməzdi. Hamı elə bilərdi ki, onlar böyüyüb hərbi xidmət yaşına çatanadək torpaqlarımız işğaldan azad olunacaq, insanlar şad-xürrəm yaşayacaq. Görünür, belə şirin xəyallar ancaq nağıllarda olurmuş.

Biz nağılları gerçəkləşdirə bilmədik. Necə deyərlər, hələ də inandıq nağıllara.

Və nəticə...

Analar gözü yaşlı qaldı...

Bir şəhid anasının fəryadı qulaqlarımdan getmir: “Belə zülm olmaz! Əzab-əziyyətlə uşaq böyüt, vətəni qorumağa göndər, qara tabutda üstünə yollasınlar. Torpaqların geri alınması uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olsaydı, bəlkə də təskinlik tapardım. O torpaqlara gedib fəxr edərdim ki, oğlum onun uğrunda canından keçdi. Öpərdim o torpaqları... İndi mən nə ilə ovunum?”