“Heç kimə Rusiya kimi qonşu arzu eləmirəm, Rusiyanın qonşuları ondan ciddi əziyyət çəkir”
Bunu Rusiyada haqsız məhbəs həyatı yaşamış cəsur ukraynalı pilot Nadejda Savçenko AŞPA-da çıxışı zamanı söyləyib. Nadya təbii ki, acı gerçəyi deyib.
Həqiqətən, Yaponiyadan tutmuş, Baltik sahili ölkələrə və Ukraynayadək, Moldova və Gürcüstanadək - Rusiya ilə həmsərhəd ölkələrin hamısı, xüsusən də postsovet məkanının kiçik ölkələri ya daima “şimal ayısı”nın təhdid və hədələri altındadır, ya da illərdir onun təcavüzünə məruz qalıb da suverenlik, ərazi bütövlüyü problemi yaşamaqdadır. Bir sözlə, qonşuların hamısı bu və ya digər dərəcədə Rusiyadan dad edir.
Ukrayna, baltikyanı ölkələr yenə hələ şükürlüdür, Azərbaycanın bəxtinə üstəlik, mənfur ermənilərlə qonşuluq düşüb. Təsəvvür edirsiz, tək Rusiya ilə qonşu olmaq onsuz da bizə artıqlaması ilə bəs edirdi, bu yandan da Azərbaycana qarşı torpaq iddiası ilə alışıb-yanan ermənilər. Söz yox ki, rusların “dobrosu” olmasa, erməni bölgədə bir qələt yapa bilməz. Amma yapır, çünki “Arxalı köpək qurd basar”.
Qarabağ məsələsində rus və erməni ilə qonşuluğun acı bəhrəsini üçüncü on ildir dadırıq. Son Peterburq görüşü də göstərdi, nə qədər ki, biz müstəqil Dağıstanla deyil, məhz müstəqil Rusiya ilə qonşu olacağıq, bir o qədər Dağlıq Qarabağ konflikti ədalətli həllini tapmayacaq və üstəlik, Rusiyanın bütövlükdə Azərbaycanı öz tərkibinə “qatmaq”, “udmaq” təhlükəsi aktuallığını itirməyəcək.
Amma və lakin, nə edəsən ki, Ermənistanı öz adı ilə çağıran bizlər Rusiyaya gələndə yalandan “strateji tərəfdaş”, “dost ölkə” ifadələrini işlətmək, ehtiyatlı davranmaq zorundayıq. Çünki Rusiya beynəlxalq hüququ, sivil birgə mövcudluq qaydalarını hərləməyən yırtıcı bir dövlət. Krım insidenti yaddan çıxmayıb. Eyni zamanda o, öz maraqları naminə təzadlı, çox vaxt da ikiüzlü və sinik (abırsız) siyasət yürüdən bir nüvə dövləti. Yoxsa ki, öz ərazisində separatizmi (əslində milli-azadlıq hərəkatlarını) qan gölündə boğub (Çeçenistan), qonşu ölkələrdə onu körükləyən, separatçı rejimlərin arxasında duran, onları rəsmən tanıyan bir dövlətə “nəcib”, “normal” adımı qoymalıyıq?
Artıq gün kimi aydındır ki, Vladimir Putin hakimiyyətdə qaldıqca həmsərhəd ölkələrə, hətta NATO üzvü Baltik ölkələrinə rahatlıq olmayacaq. Adam açıq şəkildə bəyan edib ki, SSRİ-nin çöküşünə dəhşətli dərəcədə üzülür. Bundan sonra o, Sovetlər Birliyinin reanimasiyasına yönəlik Avrasiya layihələrini irəli sürüb və onları israrla həyata keçirməyə çalışır, öz siyasi dəst-xəttinə sadiqdir.
Azərbaycana, Gürcüstana, Ukraynaya, Moldovaya yaxşı qonşu olmağın, bu ölkələrdə yaratdığı konfliktlərin həll şərtini də Putin məhz bunda görür – hamı Avrasiya Birliyinə qoşulsun, Moskvanın qurduğu çətirin altına gəlsin, ona biyət eləsin, kəsəsi, hamı Rusiya kimi “xoşbəxt” olsun, bax o zaman Rusiya da yaxşı qonşu olacaq.
Əlbəttə ki, ilğımdır. Özümüzdən götürək. Məgər Qarabağ münaqişəsi elə Azərbaycan SSRİ-nin tərkibində olanda, Moskva tərəfindən qızışdırılmayıb? Kreml istəsəydi hələ o vaxt ermənilərin Azərbaycan qarşı torpaq iddialarını bələyindəcə boğardı. Ancaq boğmadı. Ona görə ki, indiki kimi o zaman da Moskva Qarabağ münaqişəsi hesabına Azərbaycanla Ermənistanı öz nəzarətində saxlamaq niyyəti güdürdü. Elə isə yaxın keçmişin faciəvi və uğursuz yolunu təkrarlamağa dəyərmi? Dəyməz.
Qayıdaq qonşuluq məsələsinə.
Bu mübarək ayda dua və arzu edək ki, Rusiya imperiyasının çöküşü tezləşsin. Nədən ki, Rusiyanın çöküşü ilə onunla qorxulu qonşuluq dənəmi də bitəcək, üstəlik, mənfur Ermənistanla həmsərhəd olmaq problemi sona yetəcək. Zira, Divin canı şüşədə olan kimi, Ermənistan adlı qondarma və marionet dövlətin canı da Rusiyadadır.
Ona qədər isə hər iki əlimizdə çomağı möhkəm tutmalıyıq.(musavat.com)
Yazar : Zahid SƏFƏROĞLU
pia.az
Digərxəbərlər
Populyar xəbərlər
