Qəşəm Nəcəfzadə yazır...
Şair Anar Həbiboğlu bu ilin aprelində gəlmişdi Bakıya. Elə gəlmişdi, elə gəlmişdi, elə bil bir daha gəlməyəcəkdi.
Onu Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin bütün mərtəbələrində gördüm. Ətrafında 3-4 dost, əlində qəzet, kitab, jurnal, bir az da tələskən, bir ayağı qaçaq, elə bil hardansa qaçıb gəlmişdi, bura sonuncu dayanacaqdı, burdan da harasa qaçıb gedəcəkdi.
Guya ətrafındakı dostlar, elə mən də, ona məsləhət görürdük ki, getməsən yaxşıdır, niyə gedirsən, elə qal buralarda. O, iki yolun ayrıcında qalmışdı, getsin, yoxsa getməsin? Ona görə Yazıçılar Birliyində əvvəl də, sonra da çəkdirdiyi şəkillərdə Anar Həbiboğlu həmişə arxaya boylanır. Getdiyi yerdə başını arxaya çevirir. Görən kimsə onu çağırıb bu uzun yoldan qaytaracaqmı?
Heç kəs onu səsləməmişdi, çağırmamışdı. O da getmişdi, Lənkəranda özü kimi bənzərsiz şairimiz, əziz dostu Tərlanın qəddar təkliyinə qıysa da belə.
Biz dostlar onu qalmağa, bir az gözləməyə inandıra bilmədik, o da əlimizdən quş kimi çıxıb getdi. Arxaya boylana-boylana.
Anar Həbiboğlunun şəkillərində arxaya boylanmağı məni ən çox yandıran gidi bir zaman təsiri bağışlayır. O zaman hansı bir zaman idi, hansı vaxt idi, heç özüm də yaxşı xatırlaya bilmirəm. Bir o yadımdadır ki, Anar Həbiboğlu gözlərindən hönkürüb dənizdə batan bir ağ gəmini xilas etmək istəyirdi, kimlərsə dostları pisləyib onun gözündən salırdı, dostlar da xoşbəxtlikdən yerə yox, düz ürəyinə düşürdü.
Arxaya boylanmağın özündə bir xahiş, bir yalvarış var idi - o, getmək istəmirdi, kiminsə onu geriyə çağırmağını gözləyirdi. Biz də möhkəm dayandıq, onu çağırmadıq, daha dəqiqi, çağıra bilmədik. Biz M. Müşfiqi da çağırmadıq, Ə. Kərimi də, elə Anar Həbiboğlunu da...
Anar Həbiboğlu getdi, əlində kitab, dəftər, jurnal, arxaya baxa – baxa. Elə baxırdı ki, adamlar onun dalınca yüyürüb gedə bilərdilər. Amma heç kəs gedə bilmədi, hamı ayağından yerə mıxlanmışdı. Daha doğrusu, arxaya boylanmaq hissimiz hələ yoxuydu, hələ şəkillərimizi üzü qabağa çəkdirən vaxtlarımız idi.
Mən bilirəm ki, Ana Həbiboğlunu həyat yoldaşı, uşaqları çağırırdı, amma o ən çox bizim çağırmağımızı istəyirdi. Bizsə hələ çağırmağı öyrənməmişdik, 50 yaşımızı aşırsaq belə, öyrənməmişik.
Anar Həbiboğlu bizdən qabaq getdi ki, torpağı qızdırsın, biz gələnəcən torpaq isti olsun.
Əslində ölüm nədi, bir yerdəyişmə və ya bir haldan başqa bir hala düşməkdi...
Anar Həbiboğlu bu ilin aprel ayında Bakıya gələndə onun bir haldan başqa bir hala keçməsinə az qalırdı. Amma biz onu çağırsaydıq, çağıra bilsəydik, çağırmağı bacarsaydıq, onun bir haldan başqa bir hala keçməsini, heç olmasa, ləngidərdik.
Məsələn, Anar Həbiboğlu Bakıya gələndə ismin adlıq halındaydı. Ayağını yiyəlik hala indi-indi atmaqdaydı. Çağırsaydıq, yiyəlik hala keçməyəcəkdi. Təkcə yaşamaq ismin adlıq halındadır. O biri hallarda yaşayan adamlar çığırmadığımız adamlardı.
Bir sirr də var, ismin çıxışlıq halından sonra Anar Həbiboğlu adlıq hala qayıdacaqdı. O vaxt biz ismin başqa hallarında olacağıq, onunla heç vaxt görüşə bilməyəcəyik.
Anar Həbiboğlunun arxaya boylanmağında bir anlam da var. Elə bil bu dünyadan küsmüşdü. Bu dünyadan getməyin bir adı da küsməkdi, bəlkə. Adam küsür, gedir, gedir bir misra qəbirdə dizlərini qucaqlayır, upuzun, dərin bir fikrə dalır. Gəl indi onu bu fikirdən ayılt.
Gedib əlimizi ona toxundura bilsəydik, fikirdən ayıla bilərdi. Amma o böyük Allah əlimizi Anar Həbiboğluya toxundurub onu oyatmaq iksirini bizə hələ verməyib, bəlkə də verib, amma əllərimizi vaxtında kiməsə uzatmaq müdrikliyini verməyib. Çünki Anar Həbiboğlu dünyadan gedəndə bizim üçün gizli bir işarəni qoyub getmişdi. Həm çağırmaq, həm də əllərimizi uzatmaq üçün arxaya boylanmışdı.
pia.az
Digərxəbərlər
Populyar xəbərlər
